Vliegende Dino (Verteller: Sheila)
Henriette kwam een aantal jaar geleden wonen op de woning waar ik werkzaam was als persoonlijk begeleider. Ze viel op, een mooi jong meisje met helderblauwe dromerige ogen. Maar ook een bang meisje, een meisje die de wereld vaak eng vond, dit niet goed kon aangeven en wat zich dan uitte in probleemgedrag. Henriette leerde je niet zo maar kennen, je moest echt haar vertrouwen winnen. Maar door in haar te investeren, haar nabijheid te bieden en vooral veel warmte, kregen we een hele goede band. En toen haar pb-er ergens anders ging werken en ik het pb-schap overnam, werd onze band alleen maar beter. Henriette maakte flinke sprongen op deze woning en ging steeds beter aangeven wat ze wilde.
En zo kwam het dat ze op een gegeven moment bij mij en mijn collega’s ging aangeven dat ze een tatoeage wilde… Ik heb dit in het begin, samen met mijn collega’s, afgehouden vanwege haar gedrag en ze had een paar maanden eerder al gaatjes laten prikken en ze was toen erg geschrokken van de pijn die daar ook bij hoorde. Maar ze bleef er naar vragen, bekeek alle tatoeages van het personeel aandachtig en zei dan steeds weer; Ik wil ook een tatoeage.
Omdat de wens bleef leek het me een goed idee om plaktatoeages en glittertatoeages te geven voor Sinterklaas. Ze was er inderdaad blij mee, maar daardoor groeide de wens voor een echte tatoeage alleen maar meer! Dagelijks vroeg ze om een tatoeage, een echte tatoeage en ze wist dan ook dat ze daarvoor bij mij moest zijn, haar pb-er… En ze wist ook al wat voor een tatoeage ze wilde…..Een tatoeage van een vliegende dino!
Henriette is gek van vliegende dino’s. Haar fascinatie voor dino’s en dan in het bijzonder de vliegende dino. Die specifieke voorkeur is gekomen door de film: Ice Age. Als ik Henriette naar bed bracht moest ik altijd wat vertellen over haar vliegende dino. Deze verhalen moesten vooral gek zijn en vliegende dino moest vooral veel medische dingen mee maken. Zoals; op de rode sofa liggen bij de psychiater, een stoma krijgen, in de gevangenis belanden etc. etc.
Haar keuze voor een vliegende dino vond ik dus niet vreemd.
Voor mij en mijn collega’s reden genoeg om uit te zoeken wat de mogelijkheden waren, mede ook door de cursus manifest. We zijn er met elkaar over gaan vergaderen en vooral of ze de pijn zou kunnen doorstaan was onze grootste angst. Moeten we misschien Dormicum geven?
Of moet ze misschien zelfs onder narcose? Toen we samen gaatjes lieten prikken overzag ze de pijn niet en een tatoeage zetten zou nog veel langer duren…
Ik besloot bij het begin te beginnen en te kijken wat de mogelijkheden waren.
Ik vroeg haar vader om toestemming en die kreeg ik. Hij snapte de wens van Henriette en gaf aan dat de tatoeage dan wel op haar bovenarm gezet moest worden, dan kon ze er zelf naar kijken.
Daarna ben ik tijdens meerdere diensten YouTube filmpjes met haar gaan bekijken over het zetten van een tatoeage. Henriette keek er aandachtig naar en werd er nog enthousiaster van. Ze wist helemaal hoe het werkte en kon het tot in details vertellen en ze deed zelfs het bijbehorende geluid na van het tatoeage apparaat.
Van mijn collega kreeg ik de tip dat er in Alphen een tatoeëerder zat met ervaring met mensen met een verstandelijke beperking. Zijn vrouw en dochter werkten ook in een instelling voor verstandelijk gehandicapten. Hier werd ik enthousiast van en heb deze tatoeëerder meteen gebeld. Ik heb hem de hele situatie uitgelegd en ook verteld dat we niet wisten of Henriette het echt zou durven en of ze pijn wel kon overzien. Hij luisterde aandachtig, begreep mijn verhaal en vertelde dat we alles stap voor stap konden doen. Hij stond overal voor open! ‘En als het alleen bij een stip blijft, dan hebben jullie het geprobeerd’, zei hij.
We hebben een afspraak gemaakt voor op een vrijdagavond in diezelfde week. Na dit telefoontje ben ik op internet gaan zoeken naar vliegende dino plaatjes. Samen met een collega heb ik meerdere plaatjes uitgezocht en deze uitgeprint voor Henriette. Daarna heb ik Henriette verteld dat we een tatoeage gingen laten zetten! Oooh, wat was ze blij! Ik vertelde haar de datum en ik moest die meteen in haar agenda zetten. Ik heb haar ook verteld dat haar bezoekvriendin Rosanne ook graag mee wilde met het zetten van de tatoeage. Dit vond ze helemaal leuk!
Toen heb ik haar de plaatjes laten zien van de vliegende dino’s en haar verteld dat ze zelf mocht kiezen. En dat deed ze, ze wist meteen welke het moest worden. Ik heb haar verteld dat we de tatoeage op haar bovenarm wilde laten zetten en niet op haar rug of schouder zodat ze hem zelf ook zou kunnen zien en dit ook een minder pijnlijke plek was.
Henriette was helemaal blij, maakte blije bewegingen met haar lijf en nam meteen het plaatje van de door haar uitgekozen vliegende dino mee naar haar kamer. De dagen daarna liet ze iedereen op de woning het plaatje zien van de vliegende dino die ze had uitgekozen. Wat was ze trots en blij!
Daar gaan we dan! (vervolg door verteller Rosanne)
Op vrijdag 25 november 2016 was het zover! Samen met Henriette en Sheila (haar persoonlijk begeleider) ging ik naar Alphen aan den Rijn. Met z’n drieën in de auto op naar Tattoo Ed! Henriette was duidelijk gespannen. Gezonde spanning wel te verstaan! Sheila en ik waren misschien wel net zo gespannen. Want hoe goed Sheila Henriette ook heeft voorbereid, geen van ons had een idee over hoe het die avond ging verlopen.
In de auto was er een fijne sfeer. Zoals gewoonlijk zoekt Henriette de hele auto door op zoek naar interessante spullen. Het dashboardkastje, de vakken in de deur, het vakje in de zonneklep, alles wordt even open getrokken. Nee, je moet echt van hele goede huize komen om dingen geheim te houden voor haar. Iets verstoppen of Engels spreken helpt echt niet.
We hebben het onderweg over de tattoo en de man die de tattoo gaat zetten. Hoe ziet hij eruit? Heeft hij een baard? Heeft hij zelf tatoeages? Niemand van ons heeft hem eerder gezien dus geen van ons wist het antwoord op deze vragen. Het bleef bij een beetje gissen.
Alphen aan den Rijn! We zijn er. Sheila parkeert de auto vlak bij de tattooshop en we stappen uit. Aan de overkant van de straat zien we met grote letters TATTOO ED staan. We lopen er naartoe en Henriette stapt als eerst naar binnen. De tattooshop is niet groot. Bij het naar binnen stappen stonden we gelijk aan een kleine balie. Nou ja, Sheila en ik dan, want Henriette stond natuurlijk al achter de balie naar alle foto’s van mensen met tatoeages te kijken.
Uiteraard werd de hele shop even uitgebreid bekeken door Henriette. Zo goed als ik kon, deed ik met haar mee, want je weet maar nooit over welk detail ze later nog eens begint. Henriette kan behoorlijk geïrriteerd raken als ze over iets praat waar ze geweest is en jij hebt geen idee waar het over gaat, ook al ben je er toch echt bij geweest. Later kom je er dan meestal achter dat ze het over een detail heeft wat jij even gemist hebt tijdens het hele gebeuren. Dus heb ik mezelf voorgenomen om zo veel mogelijk dingen en dan vooral details op te slaan als ik ergens met Henriette ben.
Meneer Tattoo Ed (zoals Henriette hem noemt) weet meteen wie we zijn en spreekt Henriette aan. Heel rustig en duidelijk, alsof hij het vaker doet. Hij vraagt naar het plaatje van de dino en Henriette zoekt met Sheila mee in haar tas. Gevonden! Blij geeft ze het papiertje aan tattoo Ed. Hij pakt het papiertje aan en vertelt dat hij het plaatje op speciaal papier gaat overtekenen en begint dit te doen. Henriette kijkt en aandachtig naar, maar loopt ook nog wel wat rondjes door de shop. Er valt ook zoveel te zien.
Dan mag Henriette op de grote zwarte stoel komen zitten. Tattoo Ed vertelt dat hij haar arm moet scheren en ze trekt enthousiast haar vest uit. Tattoo Ed pakt een scheermes en vertelt heel goed bij alles wat hij gaat doen en hoe hij dat doet. Henriette reageert hier goed op! Dan plakt hij het speciale papier op haar geschoren arm en haalt het er weer af. Er blijft een blauwe afdruk van de vliegende dino over. Tattoo Ed wijst Henriette op de spiegel die in de hoek van de shop hangt en Henriette vliegt er naartoe! Ze bekijkt haar arm in de spiegel en begint te glimlachen van oor tot oor. Ze bekijkt het plaatje aandachtig en ook Sheila en ik kijken aandachtig met haar mee.
‘Goedgekeurd?’, vraagt Tattoo Ed. Ja!, zegt Henriette hard en Tattoo Ed gebaart dat ze weer op de stoel mag komen zitten. Henriette gaat op de stoel zitten en maakt blije fladderbewegingen met haar hele lichaam. Nu gaat het gebeuren! Tattoo Ed is allerlei spullen aan het klaarleggen en legt heel rustig aan Henriette uit wat hij allemaal klaar zet en waarvoor het is. Sheila en ik kijken elkaar aan. We zien gelijk aan elkaar dat we hetzelfde denken; ‘Zal ze het dan echt gaan doen?!’
Tattoo Ed geeft aan dat hij alles heeft klaar gezet en kan gaan beginnen. Ik zie de spanning bij Henriette stijgen. Haar gezicht wordt wat strakker en haar ogen worden groot, maar wel op een enthousiaste manier. Sheila gaat naast Henriette op een krukje zitten en ik ga klaar staan met zijn camera om foto’s en filmpjes te maken.
Tattoo Ed zet de tatoeëernaald aan. Het ding begint te trillen en maakt een zoemend geluid. Henriette schrikt hier van en roept: Whoe! Wat is dat?! Tattoo Ed zet de naald meteen weer uit. Sheila en ik kijken elkaar aan met een twijfelende blik. Achteraf gezien dachten we allebei dat Henriette op dit moment op het hele gebeuren zou terug komen en er mee zou stoppen.
Dit gebeurde echter niet! Tattoo Ed legde heel rustig en goed uit wat de naald deed. Liet aan Henriette voelen dat hij trilde. Henriette pakte Sheila stevig beet met de arm die ze nog vrij had.
Sheila vroeg aan Henriette of ze door wilde gaan of dat ze wilde stoppen. Maar echt niet dat Henriette ging stoppen. Nee, doorgaan! Zei ze. Ze deed haar ogen dicht, haar tanden op elkaar en Tattoo Ed begon met tatoeëren. Terwijl hij de tatoeage bij Henriette zetten vertelde hij precies wat hij aan het tekenen was. Nu zijn tenen, zijn staart, de vleugels en natuurlijk z’n snavel.
Henriette werd er heel erg blij van. Ze deed het zo goed. Wat zat ze stil zeg! Af en toe kneep ze haar ogen even dicht als het even wat pijnlijk was, maar je zag haar steeds blijer worden. Dit maakte mij vooral ook heel erg blij!
Eindelijk! Na een klein uurtje stil zitten, zette Tattoo Ed het laatste streepje. Henriette mocht haar tattoo bewonderen. Voor dat we met onze ogen konden knipperen stond ze bij de spiegel. De smile die ik toen op dat moment bij haar zag zal ik never nooit meer vergeten! Met hoofdletters en een groot uitroepteken: EEN SMILE VAN OOR TOT OOR!
Daar doen we het toch voor?! Vandaag de dag bewondert ze haar tattoo dagelijks wel een aantal keer per dag. Ook de foto’s en de filmpjes die ik heb gemaakt tijdens het zetten worden keer op keer weer bekeken. Wat is ze nog steeds ontzettend bij met haar tatoeage van de vliegende dino! En wat ben ik trots dat ik deel heb mogen uitmaken van dit mooie moment in haar leven!
Van werkverhalen leerkansen maken!
Verhalen van professionals in de gehandicaptenzorg
Samenvatting:
Henriëtte ziet steeds vaker begeleiders met één of meer tattoo’s om zich heen. Na verloop van tijd geeft ze bij haar persoonlijk begeleider Rosanne aan dat ze ook een tattoo wil. Deze neemt haar wens serieus en gaat op zoek naar de mogelijkheden waarbij ze ook de vader en een bezoekvriendin Sheila betrekt. Na een grondige voorbereiding is het zover… Samen met Rosanne en Sheila gaat Henriëtte naar Tattoo Ed.
Reflectievragen:
- Hoe laat jij een cliënt zelf kiezen? Wat zet jij daarvoor in?
- Heb jij een voorbeeld van een bijzondere wens van een cliënt waarbij je de familierelatie betrok? Hoe heb jij dat voorbereid?
- Heb je een voorbeeld van iets waarbij de wens van een cliënt niet gehonoreerd werd omdat de familie het niet wilde? Vertel eens, hoe ging dat? Wat waren jouw dilemma’s?
- Wat valt je vooral op in de verdere voorbereiding met Henriëtte door Rosanne?
- Heb jij weleens ergens heel veel voorbereidingstijd ingestoken waarbij de cliënt er op het laatste moment op terug kwam? Hoe ben je daar mee omgegaan? Zelf en in de verschillende relaties naar de ander? Naar de cliënt? Naar de familie? Naar je collega’s?