‘After all, my girl, what possible use can it be for us? Who on earth wants a machine for writing stories?’

Deze vraag van Roald Dahl komt uit het verhaal ‘The great automatic grammatizator’. In dit verhaal stelt een mechanisch ingestelde man dat de regels van de grammatica worden bepaald door bijna wiskundige principes. Door dit idee uit te buiten, kan hij een machine maken die in een kwartier een roman schrijft. Gelukkig is het nooit zo ver gekomen want dat zou dan alle creativiteit hebben uitgebannen. En dat niet alleen…

Toen ik in de brugklas van de mavo zat, mocht ik van mijn ouders naar een cursus machineschrijven. Fantastisch vond ik dat en al gauw behaalde ik mijn gouden typediploma. Goud betekende dat je heel snel en nagenoeg foutloos kon typen.

Op school ging het minder goed en aan het eind van het 2e leerjaar mocht ‘deze lastige leerling’ vertrekken naar de LEAO (lager economisch administratief onderwijs). Administratief betekende dat er ook type les in het vakkenpakket zat. Vrijstellingen had men nog nooit van gehoord dus kon ik opnieuw beginnen.

Het was zelfs zo dat dezelfde leraar van de cursus het klaslokaal binnen stapte. Mijnheer Hoekstra kon er ook niks aan doen maar snapte wel dat ik baalde. Hij liet mij na het klassikale gedeelte helemaal vrij om te schrijven wat ik wilde. 

En zo vertrouwde ik mijn eerste verhaaltjes en rijmpjes toe aan het papier. Het was op de mavo ook mis gegaan omdat ik het thuis ook wel een verdrietige tijd was. In die periode verhuisde mijn jongste broertje naar een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Dat had veel impact. Door te schrijven tijdens die lessen, schreef ik het verdriet een beetje van me af. Eigenlijk leerde ik zo mijn eigen verhaal dieper te begrijpen en ontdekte ik voorzichtig aan ook al iets van de helende kracht van verhalen.

Al schrijvende ontdekte ik ook al gauw dat schrijven magie is en dat schrijven je ook kan helpen om een plekje in de wereld om je heen te verwerven. Ik schreef al snel lichtvoetige stukjes, op maat gemaakte mopje en raadsels voor de schoolkrant. Soms mocht ik ook wel eens een verhaaltje voorlezen op de schoolradio. Mijn bekendheid op de nieuwe school nam enorm toe en deze keer in positieve zin.

Zo werden deze schrijfmachine en de lessen machineschrijven een groot cadeau in mijn leven. Ik legde en leg nog steeds een hele weg vol avonturen af. Qua loopbaan met vallen en opstaan echt op m’n bestemming uitgekomen. Ik leef mijn verhaal met al mijn ikken. En ik help andere mensen op verhaal te komen.

Het is voor iedereen belangrijk om gezien te worden in wie je werkelijk bent. Dus moeten er ook mensen naar anderen kijken. Daarom schrijf ik levensportretten voor mensen zoals mijn jongste broer die zichzelf niet verbaal kunnen uiten. Vaak ziet niemand wie ze werkelijk zijn. 

Daarom haal ik hun eigen verhaal op bij hun familie want die zijn voor hen de verhaaldragers. Het zijn hun ware bondgenoten. Zij kennen het verhaal van hun kind, broer of zus wel. Alleen kan niet iedereen schrijven… en ook  met ChatGPT lukt het niet om iemand zichtbaar te maken in wie hij ten diepste is en wil zijn. Daarom zorg ik samen met Sya Kleijer voor een levensportret in woord en beeld. Omdat iedereen mee (ver) telt! Je kunt er meer over lezen op mijn andere website: www.mijn-eigen-verhaal.nl

Als je ook blind wilt leren typen kun je tegenwoordig terecht bij juf Diana. Voor de ontwikkeling van jouw eigen andere talenten ben je van harte welkom bij mij.

Gea Koren | verhalenvanger